# 1 – Zaczęło się bardzo zwyczajnie…

Zaczęło się bardzo zwyczajnie… w lipcu 2017 roku pobraliśmy się i ślubowaliśmy sobie miłość na dobre i na złe. Na dobre to w ogóle bez sensu sobie ślubować, bo kto by chciał się rozstawać jak nie ma powodu ale na złe to już gorzej, zwłaszcza w ciąży. A tak się złożyło, że ja dwa tygodnie po ślubie w te ciąże zaszłam. Padłam w sypialni na łóżko i tak leżałam i leżałam wychodząc tylko kilka razy dziennie do łazienki na „rzigoletto”. Jak każda pierworódka (uwielbiam te nazwę) panikowałam za każdym razem jak tylko coś się działo, albo brzuch mi się napinał, albo za często rzygałam, albo za mało jadłam czy piłam itd. Oczywiście skrupulatnie robiłam wszystkie badania, krew i mocz raz w miesiącu. USG jak najczęściej i wszystko było w normie. Nie robiłam natomiast badań prenatalnych ze względu na to, że one maja wykryć wady genetyczne u dziecka, których ja się nie obawiałam ale w sensie takim, że jakoś tak nawet nie pomyślałabym, że mogłoby mi się urodzić chore dziecko, poza tym nawet jeśli, to tzw. terminacja ciąży nie wchodziła w grę. Robiliśmy badania połówkowe które zdaniem lekarza i moim były ważniejsze, dzięki nim można było sprawdzić jak rozwinięty jest każdy organ dziecka i wykryć choroby, które można by operować nawet podczas ciąży. Na tych badaniach też było wszystko w normie z wyjątkiem milimetrowej dziurki w serduszku Henia z dużym prawdopodobieństwem ze się zrośnie iii delikatnie powiększonych ale mieszczących się w granicach normy komorach mózgowych tzw. rogach. Każde następne badanie pokazywało, że Heniek rozwija się prawidłowo.

I tak 07.03.18 na świat przyszedł nasz pierwszy syn Henryk. Imię dostał po dziadkach , moim i Wojtka . Heniek ważył 2750 gram i dostał 10 pkt w skali Apgar. No cudny malutki chłopiec, nikt nic nie podejrzewał. Ja to byłam tak szczęśliwa i tak się świetnie po porodzie czułam, że bym tego cudaka najchętniej wchłonęła z miłości, a muszę się wam przyznać, że wcześniej kompletnie nic, a nic nie miałam instynktu macierzyńskiego. Zawsze kochałam dzieci, wszystkie, te na placu zabaw, te na ulicy i te rodzinne ale jakoś tak o swoich nie myślałam a już w ogóle nie potrafiłam zajmować się takimi niemowlakami, patrzeć na nie, gugać i takim piskliwym głosem zachwycać się jakie „minki śliczne robi”. No i w ciąży oczywiście pojmowałam rozumem, że mam dziecko i że je kocham ale nie było w tym żadnych uczuć. Dopiero jak go wypchnęłam albo wyparłam w bólach i męczarniach okrutnych to autentycznie jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki nagle poczułam to coś i to coś trwa do dziś.

W drugiej dobie życia Heńka jeden z lekarzy – neonatolog – podczas porannego badania zwrócił mi uwagę, że ma jakieś podejrzenia i że musi zabrać Henia na konsultacje z innymi lekarzami. Trochę się przestraszyłam ale powiedział to tak spokojnie, że nie brałam pod uwagę nic poważnego. Po jakimś czasie poszłam dowiedzieć się co z moim synkiem i na korytarzu prawie szeptem zostałam poinformowana, że Heniu ma najprawdopodobniej zespół Downa, że ma kilka cech charakterystycznych dla tego zespołu, jak np. poprzeczna bruzda na dłoni, palec duży u stópek bardziej oddalony od pozostałych, skośne oczka i osłabione delikatnie napięcie mięśniowe. Poszłam do sali i napisałam do Wojtka sms-a, że Heniek ma chyba Zespół Downa. Wojtek jechał akurat po wózek. Od razu zawrócił jak w amerykańskim filmie i przyjechał do szpitala.

Ciąg dalszy nastąpi… 🙂

https://www.instagram.com/dzieciaki_cudaki/