#7 – Kto nie lubi cudów?

Tak bardzo nie wiedziałam co napisać…

Potrzebowałam kilku miesięcy i kolejnej ciąży, żeby pisać dalej. Nie wiem dlaczego, nie rozumiem, nie umiem wyjaśnić. Przecież ja opisuje jedynie to co nam się przytrafiło, a teraz miał być rozdział o tym jak to było kiedy Dorcia w końcu była z nami w domu. Sama radość, szczęście, ten wyczekiwany moment, ale dla mnie przepaść bo niby co ja mam napisać ?

W życiu jest tak i ja się do tego już przyzwyczaiłam, choć sprawiało mi to kiedyś chyba największą trudność, że wszystko ma swój czas. Jeśli nie teraz to znaczy, że Bóg (dla mnie) dla innych wszechświat, ma inny plan. To najwidoczniej nie ten moment. To może być dla kogoś wymówka bo mi się nie chce, bo ktoś nie ma weny, nie ma siły, nie ma motywacji, a musi. Ale ja nie muszę, nic się nie stanie jak tego nie napiszę, to nie jest blog na którym zarabiam, nie gonią mnie terminy. Jedyne co wierci mi dziurę w brzuchu to to, że Wy czekacie na ten wpis, że się z nami zżyliście i że chcecie nas bardziej poznać. Dlatego wiem że powinnam w końcu wziąć się za pisanie. Kiedyś malowałam, dużo malowałam, sprawiało mi to przyjemność, było to źródłem mojej satysfakcji. Miałam dużo czasu, mogłam się temu poświecić, teraz jak słyszę od kogoś, że już nie maluje, że talent marnuje, a mogłabym to czy tamto to mnie za przeproszeniem strzela. Nie ważne tłumaczenia, nie mam weny, nie mam czasu, wiem, że mi nie wyjdzie, wiem, że będę niezadowolona. Inni wiedzą lepiej choć sami tego nie doświadczają. Za każdym razem jak zaczynałam pisać kończyło się na tym, że był to smutny tekst, o moim żalu, niezadowoleniu. Chciałam wyrzucić z siebie to czego nie powiedziałam kiedy coś mi się nie podobało. Wiecznie byłam rozczarowana tym co napisałam. Ale chyba muszę z siebie to wyrzucić bo nigdy nie napisze tego posta 😜 tak więc:

Pojechaliśmy po Dorotkę do szpitala. Czekała na nas cała ekipa lekarzy i położnych, którzy Dorką się zajmowali jak własną córeczką. Cieszyłam się bardzo ale nie pamiętam, żebym czuła jakieś większe podniecenie niż przy normalnym wyjściu z noworodkiem ze szpitala. Chciałam mieć to za sobą i być ju po prostu w domu. Dorka była cudownym dzieckiem, idealnym, takim jakie chcieliby wszyscy rodzice. Spała bez problemu, jadła bez problemu, była ciekawa, rozglądała się, uśmiechała się, uwielbiała być przytulana ale nie wpadała w histerie jak trzeba było ją na chwile odłożyć. Heniutek okazał się być nieprawdopodobnie dojrzały przy Dorci. Starszy braciszek. Jeśli usłyszał, że Dorka płacze od razu dawał znać i patrzył czekając aż ktoś z nas do niej podejdzie, wtedy mógł się dalej bawić. W ogóle nie zauważyliśmy na początku żadnych objawów zazdrości, niepokoju, zmiany u Henia. Wszystko było idealnie. Byliśmy tak zorganizowani, że mogliśmy śmiało powiedzieć, że mamy teraz więcej czasu niż wcześniej. Odeszły nam zmartwienia związane z adopcją, z odwiedzinami Dorki w szpitalu, z niepokojem. Rodzina i najbliżsi znajomi przyjeżdżali poznać Dorkę ale uprzedzaliśmy ich, że nie chcemy jakichś szumnych akcji bo Dorcia potrzebuje czasu i spokoju. Dla niej to jest duża zmiana i nie chcemy żeby się stresowała dodatkowo. Większość osób pokochała Dorotkę od samego początku i traktowali ja jak naszą rodzoną córeczkę. Oczywiście były też osoby, które nie mogły sobie bardzo długo poradzić z tą sytuacją i traktowały Dorcie jakby jej nie było. Jakby jej nie widzieli. Jakby dla nich nie istniała. Nie patrzyli, nie dotykali. Był Henio i tylko Henio. To mnie bolało, bardzo. Było niezrozumiałe i wywoływało złość. Myślałam, że jak zobaczą, że to nie wymysł tylko prawdziwa maleńka, piękna istotka to coś w nich pęknie, ale się myliłam. Teraz z perspektywy czasu staram się inaczej na to patrzeć, choć pojawiają się momenty kiedy wracam do tych chwil i jestem zła. Bardzo zaskoczyła mnie reakcja mojej mamy. U nas jakoś tak w rodzinie jest, że moje rodzeństwo, kuzynostwo, wszyscy chcą mieć dzieci, nie jedno, nie 2, tylko więcej. Nie ma czegoś takiego, że trójka to już patologia, bo lepiej mieć maksymalnie dwójkę, żeby im „godne” życie zapewnić 😁 Moja mama będzie miała niedługo 13 wnuków, to dużo jak na jej wiek i te czasy. Wiedziałam, że będzie Dorkę kochała jak każdego innego i nawet jeśli miałaby jakieś obawy to tego nie powie. Nie brałam pod uwagę, że mogłaby jakoś Dorcie darzyć mniejszym uczuciem. Sama natomiast kiedyś mi powiedziała, że ona takie obawy miała. Nie wiedziała czy będzie potrafiła ją pokochać, bo to obce dziecko. Zdaje sobie sprawę i wiem, że wiele osób tak ma. Swoje dzieci kocha ale do obcych, nawet tych z rodziny chociażby chciał to nie potrafi, nie umie. Są tacy którzy nie chcą, bo feee, beeee, nie wiadomo kim rodzice byli, nie wiadomo jakie geny, w ogóle nic nie wiadomo, czy się np. jak dotkniesz to „sierotyzmem” nie zarazisz 🤦‍♀️ Moja mama bardzo mnie wtedy zaskoczyła po pierwsze dlatego że ona raczej do osób wylewnych i takich co o swoich emocjach i uczuciach mówią raczej nie należy, a po drugie dlatego że powiedziała, że jak tylko zobaczyła Dorkę to tak jak Wojtek, od razu się zakochała i nie myślała już o tym, że ona nie „nasza”. To było piękne. To było mi bardzo potrzebne. Dorka jest jej oczkiem w głowie. Byłam wtedy w 5 miesiącu ciąży, czułam się bardzo dobrze, miałam energię, robiło się coraz cieplej, wszystko się układało. Byliśmy szczęśliwi.

Pewnego (nie)zwyczajnego dnia Wojtek usypiał Dorcie trzymając ja w sypialni na rękach. Zasnęła, ale jej nie odłożył tylko siedział sobie tak z nią i przytulał. Nie pamiętam co się wydarzyło, ale przyszedł do nas, czyli do mnie i Henia i ja wtedy przejęłam Dorcie, która po chwili przestała oddychać. Przez chwile myślałam, że się zakrztusiła ale to trwało zbyt długo. Wojtek pobiegł po naszą sąsiadkę, która jest pulmunologiem. Próbowaliśmy ją razem odśluzować mając nadzieję, że to pomoże, niestety Dorcia była w coraz gorszym stanie i nie mogła złapać oddechu. Wojtek podjął decyzję, że jedziemy do szpitala. Postanowiliśmy szybko jechać do szpitala bo wiedzieliśmy, że na pewno dojedziemy szybciej my niż karetka do nas. Mama Wojtka wzięła Henia, a my tak jak staliśmy wsiedliśmy do auta i pojechaliśmy do Poznania. Po drodze Wojtek prawie przejechał dwa psy jakiejś pani która szła na spacer i która baaardzo się zdenerwowała za co przepraszamy. Jeśli Pani to kiedyś przeczyta mam nadzieje, że zrozumie, że to wyjątkowa sytuacja była. Przejechaliśmy krzyżówki na czerwonym świetle byleby jak najszybciej znaleźć się w szpitalu. Ja umierałam razem z Dorcią! Kiedy już dotarliśmy i Dorkę szybko przejęli lekarze nadal nie mogłam się uspokoić, nie umiałam wyjaśnić jak to się stało. Przecież niczym się nie zaksztusiła, nic nie połknęła, wszystko było dobrze i nagle zaczęła się dusić. Bałam się, że mi nie uwierzą, a Dorcia wtedy formalnie nie była jeszcze naszą córką. Wedle prawa byliśmy dla niej obcymi ludźmi. Na szczęście Wojtek wychodząc z domu wziął teczkę z dokumentami gdzie mieliśmy pismo, że sąd przyznał nam Dorcie pod tymczasową opiekę. Nie wiedziałam co się dzieje. To była sobota. A dokładnie Wielka Sobota wieczór. Dorcia miała 3 miesiące. Zostałyśmy w szpitalu. Jej stan był ciężki i nikt nie widział co tak naprawdę jej jest. Dyżur miała młoda Pani lekarz, która była przestraszona nie mniej niż my. Pamiętam, że przyszła „ratować” ją starsza pani doktor z innego oddziału. Wtedy usłyszeliśmy to zdanie, które słyszy się w filmach – „Najbliższe godziny będą decydujące, proszę być gotowym na wszystko”. Spędziłam wtedy pierwszą noc na fotelu przy łóżku z tym wiecznie pikającym sprzętem podłączonym do mojej Kruszynki. Oczywiście spać nie mogłam ze stresu, hałasu i niewygody. Za każdym razem jak usłyszałam jakiś inny dźwięk stawałam na równe nogi i bałam się, że coś się dzieje. Okazało się, że Dorcia ma zapalenie płuc. Przyszła do mnie starsza pani Doktor i zapytała jakie Dorotka miała symptomy i dlaczego nic nie zauważyłam. Tłumaczyłam, że żadnych nie miała, ale potraktowała mnie jak bardzo nieodpowiedzialną matkę i zadała mi pytanie czy mam inne dzieci i czy wiem jak u dzieci objawiają się różne choroby. Ja oczywiście cały czas będąc w szpitalu z Dorcią i patrząc na nią jak się meczy zastanawiałam się jak to możliwe, że kompletnie nic nie zauważyłam. Czy coś przeoczyłam, czy to moja wina. A ten stary babsztyl 😁 wmówił mi to jeszcze bardziej… dopiero po kilku dniach przyjaciółka, która jest neonatologiem, wytłumaczyła mi, że najczęściej pierwszym objawem zapalenia oskrzelików u takich malutkich dzieci jest duszenie się i może to nastąpić nagle. Trochę mnie to uspokoiło. ale myślę, że dopiero teraz tak na prawdę zdaje sobie sprawę z tego, że to nie moja wina. Zostałyśmy z Dorotką 10 dni w szpitalu.

To był dla mnie bardzo trudny czas. Heniutek miał niewiele ponad rok. Był do mnie bardzo przywiązany. To ja z nim spałam, ja go karmiłam, ja z nim spędzałam do tej pory całe dnie odkąd się urodził. W jego małym świecie bardzo dużo się zmieniło. Pojawiła się nagle młodsza siostra i po miesiącu mama z siostrą zniknęły i tata przejął wszystkie obowiązki w domu. Do tego dokładnie w tym czasie wypadał pierwszy intensywny turnus rehabilitacyjny Henia. Te wszystkie rzeczy u Heniutka spowodowały regres w jedzeniu. Ale o tym za chwilę. Ze względu na ciążę dostałam w szpitalu łóżko, tak żebym mogła się położyć w nocy. Co prawda dziecięce i nawet ja, a jestem niska, nie mogłam wyprostować nóg, ale było ono zbawieniem. Kilka razy przyjechał Wojtek albo moja siostra żeby mnie zmienić i żebym mogła coś zjeść albo się wykąpać, pojechać do domu po czyste ubrania, cokolwiek. Ale było mi bardzo ciężko zostawić Dorcie pod opieką kogoś innego. Ja wiedziałam jak ją trzymać kiedy przyjdą pobierać krew, od śluzować czy zmienić kroplówkę. Ja wiedziałam jak ją uspokoić. Wychodziłam jedynie na chwilkę. Raz na korytarzu usłyszałam jak jedna mama mówi do pielęgniarek, że ona chce jechać do centrum zjeść sobie jakiś obiad w restauracji i nie będzie jej trzy godziny więc niech czasem tam zajrzą do jej dziecka. Mi się nogi ugięły. Do tej pory nie potrafię się z tego otrząsnąć. Niby tylko trzy godziny i ja rozumiem wszystko, ale ja jak szłam po kawę do automatu to pędem, żeby tylko Dorka nie obudziła się w tym czasie i nie przestraszyła, że jest sama. Po 10 dniach wróciłyśmy do domu. To było 10 dni. Nie wyobrażam sobie co muszą czuć rodzice którzy spędzają z dziećmi w szpitalach miesiące, mając w domu jeszcze pozostałe dzieci. Heniutek podczas naszej nieobecności nie zachowywał się jakoś specjalnie inaczej. Rano rozglądał się w łóżku i mnie szukał, ale poza tym Wojtek starał się żeby jak najmniej odczuł moja nieobecność. Na turnusie zrobił duże postępy, wszyscy go chwalili. Dopiero po naszym powrocie do domu, dokładnie to po kilku dniach, jak już emocje opadły i wróciliśmy do codzienności, kiedy wydawało się, że już zaczęliśmy normalnie żyć. Wtedy Heniek przestał jeść. Przez 2-3 dni nie jadł kompletnie nic. Wszystko wywoływało u niego wymioty. Potem wypijał tylko mleko z butelki które tak samo zaraz po wypiciu zwracał dwoma chlustami calusieńkie. Nie było mowy o jedzeniu łyżeczką. Na sam widok łyżeczki wywoływał wymioty. Mleko wcześniej dostawał tylko w nocy. W ciągu dni jadł wszystko co dostawał i uwielbiał jeść. Przekonał się po jakimś czasie do picia z butelki i tylko taką formę jedzenia przyjmował. Trwało to długo, bardzo długo. Od psychologa dowiedzieliśmy się, że najprawdopodobniej tak odreagowuje to wszystko co wydarzyło się w jego małym świecie i potrzebuje teraz czasu, żeby oczywiście nie zmuszać do jedzenia, że nadejdzie ten czas, żeby się bardzo nie martwić. Pomogła nam w tym Dorcia. Kiedy zaczęliśmy rozszerzać jej dietę i kiedy ona zaczęła jeść, Heniutek najpierw się przyglądał bo zawsze sadzałam ich razem. Potem zjadał jedną łyżeczkę dziennie, po tygodniu dwie 😜 i tak doszliśmy do tego, że w ogóle je. Nie jest jeszcze tak jakbyśmy sobie tego życzyli, tak jak było wcześniej, ale nasz synek je 😁 raz lepiej raz gorzej ale wychudzony nie jest. W międzyczasie założyłam konto dzieciaki_cudaki na Instagramie na którym chciałam pokazać, że dzieci z Zespołem Downa to nie koniec świata, że rozwijają się wolniej, wyglądają trochę inaczej ale, że to nadal dzieci. Dzieci które chcą tak samo żyć jak inni… resztę już znacie. Miesiąc później urodziłam ze strachem i bólem takim, że obiecywałam sobie, ze to ostatni raz, naszego Bogutka. „Boga” który domaga się najwięcej uwagi, czułości i jedzenia… on się ogólnie domaga 😁 kocham moje dzieci nad życie. Jestem czasami bardzo zmęczona ale za nic nie cofnęłabym czasu. Dzieci to cud, a kto nie lubi cudów?

https://www.instagram.com/dzieciaki_cudaki/