Czuje, że muszę się z Wami tym podzielić

Od kilku dni czuję, że muszę się z Wami tym podzielić, że może ktoś przechodził to samo, że jeśli ta osoba to przeczyta nie będzie czuła się samotna, zagubiona, dziwna… Ja wtedy bardzo chciałabym coś takiego przeczytać…
Zacząć muszę od początku. Czyli dokładnie od samego początku, czyli od początku roku czyli od 1 stycznia 2020 r. Wtedy to się zaczęło. Zaczął się najtrudniejszy okres w naszym życiu. Pamiętam jak pod koniec roku rozmawialiśmy z Wojtkiem o tym ile się wydarzyło u nas. Zawsze robimy sobie taką retrospekcję na koniec roku i w dzień naszej rocznicy ślubu. Bardzo to lubię. Dużo wtedy rozmawiamy, wspominamy, dzielimy się tym co przeżyliśmy wspólnie i samotnie, mówimy o tym co chcielibyśmy zmienić. Co było piękne, trudne, szalone. Planów na przyszłość staramy się raczej nie omawiać, bo nauczeni doświadczeniem wiemy już, że nasze życie jest jedna wielką niespodzianką. Oczywiście stawiamy sobie jakieś cele, mieszkaniowe, finansowe, rozmawiamy o tym kto jakie marzenie chciałby spełnić i w czym się doskonalić. To są piękne momenty pełne wzruszeń, radości, wdzięczności, marzeń i nauki. Pod koniec grudnia zakładaliśmy że rok 2020 będzie spokojniejszy, że dzieci coraz większe, że nowy większy dom, patrzyliśmy na przyszłość pełni optymizmu i nadziei. W sumie to nie wiem dlaczego, ale tak jakoś czułam, że będzie spokojniej. Nie w tym sensie, że mało się będzie działo , ale że będę czuła taki spokój wewnętrzny. Jezusie, Maryjo, Wszyscy Świeci i nie święci jak ja się myliłam.

1 stycznia wszystko się zaczęło. Dzieci zrobiły się bardzo niespokojnie, przeziębione. Już nawet nie pamiętam co im dokładnie było, ale wiem, że w domu, zwłaszcza w nocy panował armagedon. Dorotka nie spała kilka nocy ciągiem dłużej niż 15 min. Boguś zrobił się całkowicie nieodkładalny, a Heniu krzyczał w nocy przez kilka godzin tak, że jedyną opcją było trzymać go na rękach i bujać. Wtedy rozchorował się też Wojtek. Oczywiście na tyle ile to było możliwe to mi pomagał, ale teraz już tak poważnie nie wyśmiewając się, ja wściekałam się dodatkowo, że będąc w jego stanie, pewnie nawet nie wiedziałabym, że jestem chora 😉 W każdym razie byliśmy wykończeni fizycznie i psychicznie. A ja emocjonalnie bo nie mogłam poradzić sobie ze wszystkim tak jakbym tego chciała. Chociaż w jakimś małym procencie, bałam się, że Wojtek się załamie, że powie, że za dużo na siebie wzięliśmy. Wiem że gdyby mógł cofnąć czas to decyzji o adopcji nie cofnął i że wszystkie dzieci są dla niego tak samo ważne ale wiedziałam, że ma prawo być wykończony, ma prawo mieć wątpliwość, zwłaszcza w momentach kiedy te wątpliwość zasiewają najbliżsi. Bałam się o niego przez te wszystkie teksty które usłyszałam najpierw po tym jak oznajmiliśmy, że jestem w ciąży z Bogusiem, a potem, że zamierzamy adoptować Dorkę! Szalenie wkurza mnie takie gadanie! I w tym jednym momencie w naszym życiu, tak bardzo kryzysowym, że w nocy siedziałam i płakałam na łóżku bo nie wiedziałam za co się wziąć, a raczej za kogo, mówiłam, że jak to niby jest? Że Pan Bóg podobno, w którego wierzę i podobno mnie kocha nie daje więcej niż człowiek byłby w stanie udźwignąć. Przede wszystkim widziałam po Wojtku, że on myśli tak samo. Wiecie jak to jest! „No a Ty myślałaś, że jak będzie ?”, „chcieliście, to macie”, „mówiłam, że tak będzie” i inne bzdury. Nie będę się teraz rozpisywać o tym jakie to spustoszenie sieje i jaki smród po sobie zostawia bo to prowadzi w złym kierunku, ale chciałabym żeby osoby to czytające postarały się nie oceniać innych swoją miarą. Żeby nie wmawiały innym, że znają ich lepiej i żeby nie myślały w danym momencie, że to co dla niego jest dobre jest też dobre dla drugiej osoby. Ludzie! Pomagajmy sobie niezależnie od tego co myślimy i zachowajmy swoje mądrości na rozmowy z współmałżonkiem w łóżku. Bo jeśli nikt nie pyta o radę, to nie róbmy z siebie alfy i omegi życia i śmierci. Dobrze, dosyć na ten temat. Wróćmy do tego trudnego czasu.

Mam jedną zaletę, którą w sobie lubię i mam nadzieje, że mnie nigdy nie opuści. Ja mam NADZIEJĘ!!! Zawsze! Wszędzie! Nie ważne co by się nie działo i jak długo światła w tunelu bym nie widziała, ja mam te zdolność, że codziennie wierzę, że następnego dnia będzie lepiej. Nawet jeśli jest coraz gorzej. Poważnie. Zawsze wszystko kiedyś się kończy. Od nas zależy jak to przetrwamy i czy przetrwamy. A ja codziennie wierzyłam wtedy, że stan dzieci, Wojtka i mój, nie tyle ten fizyczny (na jedną dobę sama padłam z gorączką i bólem całego ciała) co emocjonalny wróci do normy. Tylko to się wtedy ciągnęło i ciągnęło. W takich sytuacjach bardzo trudno wyjaśnić czym spowodowane jest złe samopoczucie, bo wszystko nakłada się na siebie: brak snu, bezsilność, brak szczerej pomocy, pogoda, obowiązki… Jednego dnia, podczas rozmowy z Wojtkiem pomyślałam, że może ta moja niestabilność, brak możliwości podjęcia jakiejkolwiek decyzji, ospałość, złość są oznakami, że jestem w ciąży? Na co odpowiedział Wojtek – „nie Monika, to jest nie możliwe, Pan Bóg by nam tego nie zrobił” . Ale poprosiłam go jednak, żeby pojechał po testy. I teraz następuje coś czego nie jestem w stanie wytłumaczyć. Siedząc w łazience, rozczochrana, brudna od obiadków, zmęczona po nieprzespanych nocach, wykończona psychicznie chciałam, żeby test wyszedł pozytywnie. Chciałam być w ciąży. Ale rozum podpowiadał mi, „nie możesz być w ciąży!”. Nie dacie sobie rady, znajomi, rodzina…. okrzykną was wspólnie „najbardziej nieodpowiedzialnym małżeństwem na świecie”. Heniek nie miał jeszcze dwóch lat, Dorka i Boguś niemowlaki. My na dwupokojowym mieszkaniu gdzie dzieci nie mogły spać razem bo się cały czas budziły. Wojtek musiał chodzić do pracy, a ja każdą ciąże źle przechodziłam. Wiedziałam, że nie dam rady zajmować się malutkimi dziećmi i być przyklejona do sedesu! Co z rehabilitacjami? Jak ja z brzuchem będę jeździła z trójka dzieci na zajęcia? Przez te dwie minuty wymyśliłam wszystkie możliwe powody dla których w ciąży być nie mogę!
Wojtek kazał mi wyjść i pokazać test. Test wyszedł pozytywny! I teraz kolejny paradoks sytuacyjny… Ja się ucieszyłam, ale nie chciałam bardzo, żeby on o tym wiedział wiec zaczęłam panikować, a Wojtek kazał mi usiąść, przytulił mnie i powiedział, że na to dziecko jest najbardziej przygotowany ze wszystkich naszych dzieci i, że z tego dziecka najbardziej się cieszy…. Rozumiecie to? My, w najtrudniejszym okresie w naszym życiu dowiadujemy się, że jestem w ciąży i chociaż rozum podpowiada nam, że to nie czas, nie miejsce, nie wszystko ! To my się cieszymy ? No NIENORMALNI.

Oczywiście problemy się nie skończyły. Wyczerpanie fizyczne i psychiczne też nie. Do tego doszła świadomość, że ciąża, że rodzina, że muszę mieć kogoś do pomocy, że musimy się przeprowadzić, że muszę nie rzygać, że, że, że… Na to niestety wpływu nie miałam. Pod koniec stycznia się przeprowadziliśmy, znaleźliśmy Panią która przez jakiś czas przychodziła na kilka godzin dziennie i pomagała mi w domu przy dzieciach. Zwłaszcza w momentach kiedy musiałam jechać na rehabilitacje. Henia zabierała mama Wojtka, a ja jeździłam z Dorką. Pani Krysia zostawała wtedy z Bogusiem, a Wojtek pracował. Ale bywały dni, że było mi bardzo ciężko, nie fizycznie, emocjonalnie. Ciąża, wymioty, osłabienie, złe samopoczucie. Myśli i słowa innych, na temat naszej bezmyślności i ich „troska” powodowały, że czułam, że jestem z tym sama. Nikt tak na prawdę mnie nie rozumie i gdybym miała jakąś możliwość cofnięcia czasu i przełożenia tej ciąży to bym bez wahania to zrobiła. Myślałam o tym, że ja nie dam rady, że mi ciężko i że nie mam z kim porozmawiać. Pewnie wiele osób które to teraz czyta jest w szoku. Że jak? Ja zawsze uśmiechnięta, doskonale daje sobie radę, mam super męża który się o nas troszczy i bardzo tego dziecka chce. Ja sama nie umiem tego wyjaśnić. Ale bywały momenty, że musiałam się sama przed sobą przyznać, że ja tego dziecka nie chce. Teraz pisząc to płacze bo wiem, że to maleństwo nie jest niczemu winne i kocham je tak samo jak pozostałe dzieci, ale muszę być sama przed sobą szczera. To jest ważne. W relacjach z innymi i ze sobą. Oczywiście były też dni kiedy tryskałam energią i radością z tego powodu. Mała dzidzia, dziewczynka, ja jestem super mamą i tworzymy taką super rodzinę! Przeżyłam przez te ostatnie 4 miesiące taka huśtawkę emocji, że już nigdy, przenigdy nie będę w stanie ocenić nikogo, kto chce, albo nie chce kolejnego dziecka. To było mi potrzebne. Dopiero kiedy przeżyjemy coś na własnej skórze, jesteśmy tak na prawdę w stanie zrozumieć człowieka, który przez coś trudnego przechodzi. Był też moment, który bardzo podniósł mnie na duchu! I to też jest niesamowite! Bo to był dzień w którym opublikowałam na instagramie post z informacją o tym, że jestem w ciąży! Otrzymałam tyle wsparcia, tyle pięknych wiadomości, tyle życzeń i pięknych słów, że poczułam jaką moc dają dobre słowa! Dziękuje! Bardzo Wam dziękuję! Miewałam potem jeszcze stany zwątpienia, później jak wiecie Wojtek stracił pracę. Czym ja chyba w gruncie rzeczy wcale się nie martwiłam. Wiedziałam, że to chwilowe ale skończyło się to lepiej niż myślałam. Wojtek pracuje teraz w domu. Ja mam więcej czasu dla siebie, dłużej śpię, lepiej się czuje i czuje się przede wszystkim bezpieczna.

Nadszedł w końcu ten moment na który miałam nadzieję pod koniec roku 2019. Jestem spokojna. Czuję błogi spokój wewnętrzny. Bez strachu, bez przemyśleń, bez wariacji, bez „Monika dasz radę!” kładę się wieczorem spać i jestem spokojna. Wstaje rano i jestem spokojna. Patrzę na dzieci i jestem spokojna. Patrzę na Wojtka i jestem spokojna. Patrzę na siebie i mój brzuch ciążowy i jestem spokojna. Wiele się nauczyłam.
Ludzie! To jest piękne! Warto było przetrwać! Warto słuchać serca!

263 komentarzy

❤️❤️❤️

Czuje, że muszę się z Wami tym podzielić

263 komentarzy

Dodaj komentarz Anuluj pisanie odpowiedzi