Jestem matką wielodzietną i dobrze mi z tym.

Dzisiaj będzie wpis sponsorowany, tj. fragment wpisu jest sponsorowany, ale bardzo dobrze się składa, bo do napisania tego tekstu zbieram się już od dłuższego czasu. Napiszę Wam o dużej rodzinie. Poruszyłam ostatnio ten temat na Instagramie i wiem, że większość mam, tych właśnie posiadających lub chcących posiadać dużą rodzinę ze mną się zgadza. Zacznijmy ode mnie. Sama pochodzę z rodziny wielodzietnej, mam dwóch braci i dwie siostry. Od wypadku mojego ojca tj. kiedy miałam 4 latka, żyliśmy skromnie, jak teraz o tym myślę to nawet bardzo skromnie, ale moja mama, zawsze dbała o to, żebyśmy dobrze wyglądali, żebyśmy o siebie dbali, żebyśmy nie chodzili głodni i brudni. Sama też zawsze bardzo dobrze wyglądała i często spotykała się już wtedy ze stwierdzeniem, że „nie wygląda na matkę piątki dzieci, która w dodatku ma niepełnosprawnego męża”. Wychowałam się na wsi, takiej, w której jak to mój ojciec mówił, psy dupami szczekają, a na noc asfalt zwijają, żeby kury nie podrapały 😀 Większość rodzin żyła z gospodarstwa, roli lub pracy na produkcji dojeżdżając do miasta oddalonego o 15 km. Wtedy nie było między dziećmi widać różnic w posiadaniu rzeczy materialnych. Każdy nosił ubrania i buty po starszym rodzeństwie, książki do szkoły odkupował po koleżankach, mało kto myślał i znał się na markach. Zabawki nie były wyszukane, ale za to wyobraźnia bardzo! Bez tej świadomości co jest drogie, jaka to marka itd. byliśmy sobie bardziej równi. Ale wrócimy do rodzin wielodzietnych. Dla mnie 3 dzieci to nie rodzina wielodzietna, nawet 4 nie. Wielodzietność zaczynała i zaczyna się nadal od 5. Poza tym kiedyś to nie był jakiś fenomen. W każdym razie ja nic takiego nie pamiętam i z rozmów też nic takiego nie wynika.

Zanim wyszłam za mąż i moje życie zmieniło się w ciągu 3 lat tak diametralnie, że nikt by tego sobie nie był w stanie wyobrazić, spotykałam się co jakiś czas tak jak każdy z Was z pytaniem „ile chciałbyś/chciałabyś mieć dzieci” zawsze odpowiadałam, że 5 chociaż będąc dzieckiem wielokrotnie żałowałam, że nie jestem jedynaczką . Nigdy natomiast nie myślałam o byciu mamą. Poważnie, nigdy przed urodzeniem Henia nie miałam, jak z resztą wiecie instynktu macierzyńskiego. Moja odpowiedź „5” była taka już wtedy chyba na przekór innym, że ja mimo jakichś tam planów edukacyjnych, biznesowych, podróżniczych i mimo mojego buntowniczego charakteru singielki,mówiłam coś, co wydawać by się mogło, że całkowicie do mnie nie pasuje. Jak to natomiast się stało, że jednak w przeciągu 3 lat stałam się żoną i matką zaraz 4 dzieci w tym dwójki z ZD już wiecie, ale chciałabym opisać Wam jak często jestem postrzegana, a jak chciałabym żeby było. Rodziny wielodzietne są jeszcze niestety postrzegane jak nieodpowiedzialne, bo przecież dzieci na tym tracą. Trzeba mieć wystarczające środki. Co z wycieczkami? Co ze szkołą? Najlepiej prywatną… Co z zajęciami dodatkowymi? A przede wszystkim co z karierą, odpoczynkiem i własnym życiem rodzica!? Dziecioroby, które bezmyślnie produkują potomków, nie zdając sobie sprawy z konsekwencji swoich czynów. Myślą, że w takiej rodzinie i tak to dziecko wychowuje dziecko. Katofreaki, które słysząc głos Boga mówiący rozmnażajcie się, parzą się jak dzikie kaczki nie dając nawet ciału odpocząć po poprzednim porodzie, bo dziecko to błogosławieństwo. A wiecie co jest najbardziej zaskakujące? To, że opinie takie wydają najczęściej nie nasi rówieśnicy, tylko pokolenie naszych rodziców. Oczywiście z posiadaniem więcej niż 2 dzieci wiąże się też to, że panuje przekonanie, że taka matka już raczej nie może dobrze wyglądać, dbać o siebie, mieć czas na fryzjera, kosmetyczkę, zakupy, no bo jak? A no tak, że oczywiście jest tego czasu mniej, że są pewne priorytety, że dobro dziecka jest na pierwszym miejscu, ale to nie wyklucza tego, że matka wielodzietna jest nadal kobietą, kobietą, która też chce dobrze wyglądać, też chce się podobać. Która chce czuć się ze sobą dobrze. W moim przypadku dochodzi jeszcze kwestia dzieci z trudnościami rozwojowymi, potocznie mówiąc niepełnosprawnych. Dostałam mnóstwo wiadomości od innych matek, które nie raz spotkały się ze stwierdzeniem „nie wyglądasz jak matka wielodzietna” albo „nie wyglądasz jak matka niepełnosprawnego dziecka”. Rozumiecie? Bo ja nie. To jak musi wyglądać w takim razie matka wielodzietna, która w dodatku ma dwójkę dzieci niepełnosprawnych? A no tak, jak każda inna. Dziwią mnie te stereotypy.

Ja oprócz tego, że rzeczywiście muszę nieźle się na planować, wspiąć na wyżyny logistyki i organizacji, żeby znaleźć terminy u fryzjera czy kosmetyczki tak, żeby nie kolidowało z potrzebami dzieci, to nic się nie zmieniłam. Uwielbiam ładnie wyglądać, zrobić sobie domowe spa, przeglądać babskie czasopisma, motywować się do ćwiczeń oglądając czyjeś metamorfozy po to żeby powiedzieć: „dobra! Od jutra zaczynam! Nie ma zmiłuj! Biorę się za siebie” i tak wiecie – od jutra zmienia się w kolejne od jutra Taka byłam zanim miałam dzieci i taka jestem nadal. Wciąż jestem kobietą i ja jestem akurat tego zdania, że moje dzieci dodają mi więcej tej kobiecości i uroku. Aaaaaaaa i jeszcze, posiadając dużą rodzinę klepie się biedę, albo raczej powinno się klepać. Czasem dostaję wiadomości tego typu na Instagramie. Skąd mamy pieniądze? Jak to możliwe? To niemożliwe! Mnie nie stać! Nie powinnaś! Powinnaś! itd… To uważam za totalną bzdurę. Są ludzie bezdzietni, którym nie starcza do pierwszego, są tacy z jednym dzieckiem, są z piątką itd. itp. Dokładnie jest też w drugą stronę. Są ludzie bezdzietni, którzy potocznie mówiąc śpią na pieniądzach, są też tacy z jednym dzieckiem i są z piątką. Ale pewnie i tak nielegalnie zarobili… Mafia 😀

Myślę, że o socjalu nie będę tutaj pisać, wszyscy potrafią policzyć ile kto 500+ dostaje.Kiedy adoptowaliśmy Dorkę i kilka miesięcy później urodził się Bogutek, staliśmy się według Polskiego prawa dużą rodziną, ale dopiero po około 8 miesiącach Wojtek po rozmowie ze szwagrem, postanowił założyć Kartę Dużej Rodziny. My nigdy – ani Wojtek, ani ja – nie należeliśmy do osób oszczędnych. A nieeeeee przepraszam. Wojtek zanim mnie poznał to oszczędzał i kiedyś mi się przyznał, że nie chciał mieć dziewczyny, bo wiedział, że będzie musiał na nią wydawać pieniądze 😀 Tak się jakoś dziwnie złożyło, że ja mam dar przekonywania i nawet nie musiałam być jeszcze jego dziewczyną, żeby swoje oszczędności życia na mnie wydał 😀 Do tej pory się z tego śmiejemy. W każdym razie jakoś tak nigdy nie przyglądaliśmy uwagi do rabatów, zniżek, promocji. A ja to już w ogóle. Czasem nawet z lenistwa w sklepie jak pytali czy mam kartę stałego klienta mówiłam, że gdzieś mam, ale nie trzeba 😀 Dobra, wróćmy do Karty Dużej Rodziny. Zapomnieliśmy, że ją mamy. Zapomnieliśmy w ogóle na co zniżki obowiązują. Ja to nawet nie wiedziałam jak z niej korzystać, ale Wojtek pojechał kiedyś do Lidla i tam przy kasie został zapytany czy taką kartę posiada. Zdziwił się bardzo, ale odpowiedział, że tak i znalazł ją w portfelu. Dostał 10% rabatu na wybrane zakupy o czym później mnie niezwłocznie poinformował. To był pierwszy raz, kiedy nasza Karta Dużej Rodziny została użyta. Ja rzadko jeżdżę na zakupy, bardzo rzadko, ale jadąc do Lidla zawsze z uśmiechem przy kasie informuje z dumą, że jestem posiadaczką tejże karty. Rabat obowiązuje na świeże warzywa i owoce z Ryneczku Lidla, chleby i bułki Chrupiące z pieca, artykuły chemiczne marki W5, produkty marki Kuchnia Lidla, słoiczki dla dzieci marek Bobovita, Bebiprima, Hipp i Lupilu oraz kosmetyki Cien itd. Czyli wszystko, co dla rodziny potrzebne. A w skali miesiąca te 10% rabatu, który często (w zależności od regulaminu) dodatkowo łączy się też z innymi promocjami, to już jest pokaźna suma. Od tego czasu zaczęłam bardziej zwracać uwagę na to gdzie tę kartę mogę jeszcze wykorzystać. Wojtek skorzystał z niej np. kupując przyczepkę do roweru dla dzieci. Ja się dowiedziałam, że honorowana jest u mojego ginekologa, że można korzystać z ulgi na wejściówki do kin, teatrów, filharmonii… TUTAJ znajdziecie więcej informacji o Karcie Dużej Rodziny w Lidlu.

Podsumowując: Jestem Monika, jestem szczęśliwą matką wielodzietną, jestem matką dwójki dzieci z wyzwaniami rozwojowymi i jednego dziecka nad wyraz potrzebującego uwagi, czułości i rozrywki 😀 Jestem w trzeciej ciąży. Jestem żoną. Jestem KOBIETĄ. I kochani! Jestem dumna z tego kim jestem!